Een nieuwe stek

Nieuwe Maan heeft een nieuwe stek gevonden waar alles op 1 plek staat.
Alle nieuwe artikelen zullen vanaf heden op de nieuwe site geplaatst worden.
Ik nodig je van harte uit voor een bezoekje en je bookmark aan te passen.
Deze site zal aan het eind van dit jaar worden opgeheven.
Kom je kijken?
Groet, Willie

www.ezinenieuwemaan.nl

Het dilemma van het offeren

Het woord wordt al snel geassocieerd met doden. In het woordenboek staat geschreven: “iets kostbaars aan een godheid opdragen door het te doden of te verbranden.
Als paganist, heiden of heks stuit dit al snel tegen de borst. De meeste onder ons zullen van mening zijn dat het offeren van iets dat door moeder aarde tot leven is gebracht een belediging is voor de goden en godinnen. Daarbij lezen we in the Charge of the Goddess: “Nor do I demand aught of sacrifice, for behold, I am the mother of all things and my love is poured out upon the world”.
Maar om het hier bij te laten is wat kort door de bocht.
Al verafschuwen we bloedvergieten, het is wel degelijk een deel van de goden en godinnen die geëerd worden. Lugh is daar een sprekend voorbeeld van. Hij offert zichzelf om de mensheid van voedsel te voorzien en het voorbestaan te garanderen.
En hiermee komen we direct tot de kern : Offeren is een zaak van vrijwilligheid, het wordt niet geëist. Iets willen doen om te eren of om te bekrachtigen. In deze optiek lijkt het me duidelijk dat het offeren van een dier hier niet passend is; het dier laat immers niet het leven uit vrije wil. Maar het vrijwillig offeren van een eigen druppel bloed kan dan heel speciaal zijn. Bloed is de meest persoonlijke representatie van ons zelf. Het bevat ons verleden, heden en de toekomst. Het houd ons warm, vervoerd voedsel en zuurstof naar onze cellen en zonder bloed gaan we dood. Het is de meest magische en spirituele substantie welke als geen ander onze woorden en daden kan bekrachtigen.

Maar offeren moet vooral op een breder vlak bekeken worden; het gaat niet alleen over bloedvergieten. Het is vooral de tijd, de aandacht, de concentratie en het toeleggen van jezelf om een band te scheppen met het al. Door een keuze te maken tussen een avondje op de bank voor je favoriete TV programma’s of een viering in het volle maanlicht is al een offer op zich. De tijd die je steekt in het verzamelen van attributen voor je ritueel. De rust die je neemt om te mediteren op de energie van een bepaalde god(in). Het kaarsje wat je brandt voor een bepaald doel. Een offer staat gelijk aan het tonen van respect. Dat wat je doet voor wat je lief hebt. En met respect voor het leven, de cyclus en moeder aarde heb je respect voor jezelf.

In het oosten is offeren een dagelijkse bezigheid. Elk offer heeft een speciale betekenis. Offeren wordt gezien als een oefening om materialisme tegen te gaan. Het offeren van voedsel, bloemen , wierook, water, licht en muziek hebben allen te maken met de traditie hoe een belangrijke gast ontvangen zou moeten worden. Het offeren van bloemen symboliseert gulheid, water: reiniging, wierook: discipline, licht: geduld, parfum: doorzettingsvermogen, voedsel: voeding voor de geest en muziek: wijsheid.

Het Labyrint.

Over de gehele wereld zijn in de verschillende culturen doolhoven en labyrinten gevonden. Ze werden gemaakt van klei, steen, mozaïek en heggen. De vroegst bekende ontwerpen zijn 3000 jaar oud.
Het labyrint werd al in oude tijden geassocieerd met de legende van Minotaur. Het betrof een monster met een uiterlijk van half mens, half stier. Hij verbleef in het hart van een labyrint op het Griekse eiland Kreta. Theseus was in staat om tot het hart van het labyrint door te dringen en de Minotaur te verslaan. Hij vond zijn weg terug door het koord te volgen dat hij achterliet terwijl hij het labyrint binnen drong.
De legende is altijd een onderwerp van discussie gebleven daar een je in een labyrint niet kan verdwalen. Er is in tegenstelling tot het doolhof slechts één weg in en uit en er zijn geen kruisingen of doodlopende paden.
Het zeven paden circuit van het labyrint op Kreta correspondeert met o.a. de 7 planeten de 7 chakra’s , de 7 kleuren, de 7 noten in een octaaf en de 7 dagen van de week.
De in en uitgaande spiraal corresponderen met de evolutie van het heelal en het leven, maar vooral de tocht naar de kern van het innerlijk, op zoek naar eenheid om daarna weer terug te keren.

De oorsprong en het doel van het labyrint blijft met mysterie omgeven, maar het is duidelijk een symbool van spiritualiteit. Ze werd voornamelijk gevonden op belangrijke religieuze plaatsen.
Het volgen van het pad van het labyrint symboliseerde voor de Hindi de stappen van Shiva Nataraja, god van de dans en transformatie.
Voor de Hopi indianen was zij een symbool van moeder aarde. Het lopen van het pad stond gelijk aan de spiraal van de natuur. Hierdoor verbonden zij zich opnieuw met haar, dankte en eerde haar.
In de middeleeuwen werden er nieuwe ontwerpen gelanceerd en versierden vele kerkvloeren. Deze labyrinten verschillen van de oudere in die zin dat het pad verdeeld is in vier hoeken. Hierin is het kruis te herkennen. Deze labyrinten werden door de monniken gebruikt als pelgrims tochten welke vaak op de knieën werden afgelegd in de hoop dichter bij het goddelijke te komen.

Het is aannemelijk dat de functie van het labyrint gezocht kan worden in meditatie en als zoektocht naar antwoorden. Met de hernieuwde interesse in spiritualiteit is het labyrint weer in gebruik genomen voor deze doelen.
Je kunt het labyrint lijfelijk ervaren door er een te bezoeken of er zelf een te creëren op een open plek. Als derde mogelijkheid kan je een op papier maken en het pad volgen met je vinger.
Het tekenen van een zeven paden labyrint is makkelijker dan je denkt:

De labyrint meditatie:

Elk pad heeft een nummer dat correspondeert met de chakra’s. Op het bewuste pad ga je met die chakra aan de slag om een oplossing te zoeken voor je vraag.
1: basis chakra
2: sacraal chakra
3: zonnevlecht
4: hartchakra
5: keelchakra
6: derde oog
7: kruinchakra
Aan de opening van het labyrint neem je de tijd om tot rust te komen en je vraag helder te krijgen.
Je gaat naar binnen en loopt op pad 3. Hier orden je voor je zelf wat je denkt over je probleem.
Op pad 2 aangekomen orden je de gevoelens die je hebt over het probleem.
Op pad 1 maak je een overzicht van het effect dat het probleem heeft op je gezondheid en je bezit.
Op pad 4 onderzoek je het effect dat het probleem heeft op je spiritualiteit.
Op pad 7 vraag je de gewenste god of godin om je bij te staan.
Tot op dit punt ben je bezig geweest met het analyseren van het probleem. Dit is een functie van de linkerkant van de hersenen. Nu is het zaak om de rechterkant van je hersenen te activeren en ruimte te geven aan je intuïtie en beelden.
Op pad 6 laat je het stil worden en let je op wat je innerlijke stem je als eerste zegt.
Op pad 5 zie je de eerste stap die je moet maken om aan je innerlijke stem te voldoen.
Op pad 8 is er even helemaal niets.
Op pad 5 aangekomen overzie je de eerste stap die je moet maken zonder daar over te oordelen.
Op pad 6 luister je weer naar wat je innerlijke stem heeft gezegd.
Op pad 7 dank je de god of godin voor zijn of haar aanwezigheid.
Op pad 4 schakel je weer over naar je analytische kant en onderzoekt het effect dat de oplossing heeft op je spiritualiteit.
Op pad 1 maak je overzichtelijk hoe het je gezondheid en bezit zal beïnvloeden.
Op pad 2 orden je de gevoelens die je daarbij hebt.
Op pad 3 denk je over de oplossing.
Met het verlaten van het labyrint heb je (mogelijk) een oplossing gevonden voor je probleem.

De passie van Freya

In de Noorse mythologie is Freya de godin van de liefde, magie, vruchtbaarheid en dood.
Haar naam betekent Dame, wat aangeeft dat zij een belangrijke en gerespecteerde godin is. Mede door haar schoonheid is zij het symbool van sensualiteit. Vrijdag is de dag van de week waarna zij is vernoemd.
Ze leefde in Asgard, het land van de Noorse natuur en vruchtbaarheidsgoden, de Vanir genoemd. Ze was de dochter van Njord, god van wind zee en vuur, en zuster van Freyr, god van zon, regen en rijke oogsten. Van haar moeder is niets bekend. De Vanir hadden oorlog met de Aesir, maar door haar huwelijk met Od (waarschijnlijk een aspect van Odin) werd ze deel van de Aesir. Samen hadden ze twee prachtige dochters Hnossa (Juweel) en Gersemi.
Freya was de koningin van de krijgsters. Als leidster van de Valkyries, een corps van maagden, trok zij vaak ten strijde samen met Odin.
Ze wordt vaak verward met Frigg, die ook samen met Odin ten strijde trok. Het is aannemelijk dat Freya en Frigg verschillende aspecten van de zelfde godheid vertegenwoordigen.

De godin was een opvallende verschijning. Haar meest geliefde attribuut was haar halsketting van goud en amber, de Brisingamen. Deze ketting was gemaakt door de dwergen die het alleen aan haar wilde geven als zij met hen het bed deelde. Freya, die altijd haar liefde vrijelijk deelde, vond het geen probleem. Waarom zou zij haar passie niet ruilen voor iets wat met passie was gemaakt? Odin was er minder blij mee en liet haar voor straf oorlog voeren in de midgard, de mensenwereld. Ze hadden de afspraak dat de helft van de gevallenen de hare waren en dat zij de eerste keuze had. De gevangenen van Odin gingen naar het Valhalla. Freya koos voor hen die een geliefde hadden op aarde, zodat deze in haar paleis Sessrumnir (huis van vele stoelen) op Folkvang (veld van het volk) weer herenigd konden worden. Hier ontving zij ook de vele minaars die ze had uit het godenrijk. Omdat ze erg van muziek hield waren er altijd liefdesliedjes te horen. Daarnaast was ze gek op de lente, bloemen en elven.

Freya bezat een mantel van veren welke haar onzichtbaar maakte voor de vijand.
De mantel zorgde er voor dat zij kon vliegen tussen de werelden. Daarnaast had zij kennis van Seidr, de magische kunst van trance en gedaanteverwisseling.
Haar strijdwagen werd voortgetrokken door twee katten, maar ze reed ook wel op een zwijn met gouden stekels of een witte merrie. De dieren staan symbool voor de eigenschappen van de godin. De katten staan voor haar schoonheid, sensuele geaardheid en het huiselijke leven. Het zwijn (Hildisvini), voor haar sluwheid en durf. Van origine haar menselijke minnaar Ottar, maar om hem toch bij haar te hebben in de godenwereld veranderde zij hem in een everzwijn.
De merrie staat symbool voor de nacht, ontembare seksualiteit en gevaarlijke magische krachten. Er wordt aangenomen dat dit de oorsprong is van het woord nachtmerrie.

Op een dag trok haar echtgenoot, die ook zo’n vrijgevochten type was, de wijde wereld in en Freya was ontroostbaar. Zij weende tranen van goud en amber. Onder verschillende namen ging zij op zoek naar hem. Als Mardol (de schoonheid van het licht op het water), Sow (zij die zaait), of Gefn (genereus), maar altijd als maîtresse, de ware aard van haar naam.
Als godin van de vruchtbaarheid der aarde, zette door haar vertrek de herfst in. De droeg aarde een wit kleed van rouw. Toen zij Od eindelijk vond onder een laurierboom in het zuiden wist Od dat hij niet verder hoefde te zoeken naar een beter ideaal. Samen gingen zij terug naar het noorden en met hen zette de lente weer in.

In de Noorse religies is Freya de aangewezen godin om een beroep op te doen als je liefde wil (her)vinden. Daarnaast is zij een voorbeeld van passie.
Om je weer bewust te worden van jouw passies in je leven kun je op een vrijdag middels meditatie contact zoeken met haar. Denk aan de aspecten in je leven waarvoor je dankbaar bent en wat je diep van binnen raakt waardoor je optimaal van het leven kan genieten. Zoek inspiratie en geniet van bloemen, muziek en de liefde. Beseffen dat elk moment een gift is van het zijn. Weten dat je kan zijn hoe je wilt zijn.

Keltisch knoopwerk

Het woord Kelt stamt af van het Griekse Keltoi, de naam die de Grieken hadden gegeven aan volkeren die ten noorden van de Alpen leefden. De verschillende stammen leefden over een groot gebied verspreid over Europa. Resten van de Keltische cultuur zijn gevonden Van Turkije tot en met de Britse eilanden.
Zij leefden niet als een georganiseerde natie. Elke stam had zijn eigen gebruiken en manier van leven.
Tot voor kort was er weinig bekend over de cultuur en de kunst van de Kelten, daar zij van origine geen geschreven woord kenden. Veel van de tradities werden mondeling of via symbolen door gegeven.
Het Keltische knoopwerk dateert van 500 voor onze jaartelling. De vroegste voorstellingen bestonden enkel uit vlechtwerk en spiralen. Men neemt aan dat hun geloof het niet toeliet om beeltenissen te maken van het leven, zoals planten dieren en mensen. Onder invloed van het christendom een paar eeuwen later gebeurde dit wel.

Over de betekenis van de vlechtwerken, spiralen en symbolen bestaat veel discussie.
Elke stam zou zo zijn eigen betekenis hebben voor het zelfde symbool. Dit wordt ondersteunt door het feit dat de stammen onderling weinig contact hadden. Ook de tijd en de op dat moment favoriete goden of godinnen hadden invloed op de betekenis.
Sommigen menen zelfs dat het vroegste werk helemaal geen betekenis had en dat het enkel diende als ornament of decoratie. Ook de invloed van het christendom zouden de oorspronkelijke betekenissen kunnen verhullen of er een betekenis aan gegeven kunnen hebben die er van origine niet was.
Hoe dan ook, het maken van Keltisch vlechtwerk is een tijdrovende bezigheid die veel concentratie vergt. Persoonlijk zie ik er ook een vorm van meditatie in zoals de mandala’s van de Boeddhisten.

De meeste symbolen zijn door archeologen geïnterpreteerd. Door de tijd en de context te beschouwen waarin de symbolen zijn verschenen zijn er betekenissen aan verbonden. Het meest karakteristieke van de Keltische kunst is dat er geen begin en geen einde is.
Dit is de reden waarom men aanneemt dat de Kelten het geloof hadden dat er geen begin en geen einde aan het leven is. De variaties van knopen en vlechtwerk zouden aangeven dat al het leven met elkaar is verbonden. Er wordt wel gesuggereerd dat de knopen dienden om kwade geesten tegen te houden, of als talisman werden gebruikt.
De “gouden” regel die wordt gehanteerd is dat driehoekige vormen worden geïnterpreteerd als een drie-eenheid. Spiralen worden gezien als symbool voor de eeuwigheid en vierkante ontwerpen als beschermingsschilden of als representatie van de vier seizoenen of windrichtingen.
Er zijn acht basisknopen geïdentificeerd waaruit de meeste knoopwerken worden opgebouwd. Door ze te herhalen ontstaan er randen of matwerk.




De dieren en menselijke figuren die in latere werken verschenen staan voor de eigenschappen van het dier of het figuur en hoe ze door middel van de knopen zijn verbonden met alles om hen heen.
Ook nu worden er nog nieuwe knopen ontwikkeld en er een betekenis aan gegeven. Dit zie je vooral in de sieradenbranche, waar de Keltische knopen een populaire basis vormen voor nieuwe ontwerpen. Een voorbeeld hiervan is de liefdesknoop die is opgebouwd uit harten.

De Salamon knoop laat een tweedeling zien. Het representeert de dualiteit. Denk aan licht en donker, man en vrouw, goed en kwaad.

De Triqueta is symboliseert de drie eenheid. Voor de Wicca maagd, moeder en wijze vrouw, voor de christenen de vader, de zoon en de heilige geest.

De Schildkoop diende vaak als talisman in vele culturen. Zij wordt gekenmerkt door een vierdeling.

De liefdesknoop. Eigenlijk kan elke knoop die twee paden met elkaar verbind een liefdesknoop genoemd worden.

De Oneindige knoop. Elk ontwerp wat uit een enkel pad bestaat en geen begin of een eind heeft kan worden bestempeld als een oneindige knoop. Er wordt gesuggereerd dat het de oneindigheid van alles representeert maar daar is nooit bewijs voor gevonden.

Het Keltische kruis symboliseert het pad naar de andere werelden en kennis.
De verticale as staat voor de andere werelden, de horizontale as voor de aarde. De cirkel symboliseert de zon als bron van licht en energie. De vroegste ontwerpen hadden gelijke assen die de windrichtingen en de elementen voorstelden. De ontwerpen met een langere verticale as werden ook wel geassocieerd met de levensboom.

De spiralen nemen een aparte plaats in tussen het vlechtwerk. Duidelijk geen knoop maar regelmatig te vinden tussen de verschillende knopen.
De enkele spiraal staat voor de groei en expansie van het innerlijke leven naar hogere spirituele vormen. In Ierland stond zij symbool voor de zon. De dubbele spiraal representeerde de equinoxen. We zien dan ook een links en rechts draaiende spiraal.
De Triskele bestaat uit drie spiralen en wijzen op het telkens weer regenereren en transformeren van het leven.




Vogels symboliseren de vrijheid en als boodschappers. Ze konden vliegen naar de andere werelden en communiceren met de goden.

Paarden werden gezien als beschermers van het land en zorgden er voor dat de mens een veilige tocht door het leven had. Ze stonden symbool voor vruchtbaarheid.

De slang. Doordat dit dier in de aarde leeft werd door de Kelten aangenomen dat het alle kennis en geheimen van de aarde bezat. Doordat de slang met regelmaat zijn huid afwerpt stond zij ook symbool voor de regeneratie.

De stier representeerde bovenaardse krachten. Voor de druïden was het een symbool voor de zon.





Honden werden beschouwd als een bron van genezingskracht en werd vaak gezien in het gezelschap van verschillende godinnen.

Vissen, en speciaal de zalm, symboliseerde wijsheid. De Kelten namen aan dat door zalm te eten zij die wijsheid tot zich konden nemen.

Het hert diende als een belangrijke voedselbron voor de kelten. Het verschijnen van een wit hert was een voorbode dat er veranderingen op komst waren.

De draak stond symbool voor het vuur en de kracht van het land.

Rozenkralen

Het gebruik van een gebeds of meditatieketting is universeel. Met name Moslims en Rooms-katholieken maken er nu nog gebruik van. De vroegste vorm bestond uit een stuk touw met knopen. Later werden zaden, hout, (edel)steen en metalen gebruikt als kralen.
Elke kraal staat voor een gebed of spreuk en te samen vormen zij een bepaalde verzameling die men wil reciteren. De ketting dient als instrument om zich volledig te kunnen richten op het spirituele.

De rozenkrans is de gebedsketting van de rooms-katholieken. Het woord doet vermoeden dat er een link is met rozen. Dit is inderdaad het geval, maar verschillende verhalen doen hun ronde. Het engelse woord is rosary, afgeleid van rosarius, wat tuin van rozen betekend. Dit woord werd vooral figuratief gebruikt om een verzameling of collectie aan te duiden. Het engelse woord voor kraal is bead, wat afgeleid is van het Angelsaksische woord bede, wat gebed betekent.
Rond 1300 raakte de techniek om van rozenblaadjes kralen te maken in zwang. Daar rozen van origine uit het oosten komen is het waarschijnlijk dat christelijke monniken de techniek tijdens hun reizen hebben overgenomen. Volgens deze beschrijving ontstond hier de naam rozenkrans. Toch zijn er geen rozenkransen ouder dan 100 jaar die daadwerkelijk van rozenkralen zijn gemaakt. De verklaring van het woord zal dus waarschijnlijk meer gezocht moeten worden in de symboliek van de roos.
De roos is altijd een van de meest gewaardeerde bloemen geweest. Haar schoonheid en geur hebben mensen door de eeuwen heen in vervoering gebracht. In de verschillende culturen staat zij symbool voor liefde, loyaliteit, trouw, vrouwelijkheid, spiritualiteit, psychische krachten, geluk en bescherming. Ze wordt geassocieerd met Venus en Maria (lees: godinnen) en haar geur roept sensualiteit op, kalmeert de zenuwen en verheft de geest.

Zelfgemaakte rozenkralen kunnen een plaats hebben binnen de hekserij. Als onderdeel van een meditatieketting, talisman of amulet zal het voorwerp de kracht krijgen van de roos. In een ketting kun je door middel van aantallen en grootte de maanfasen en de elementen uitbeelden. Zo wordt het een symbool van de cyclus. Aan elke kraal kan verbonden worden met een spreuk of chant die je herinnert aan de kwaliteiten van de verschillende maanfases en elementen. Je kunt haar dragen tijdens je rituelen, divinatie sessies of maanvieringen. Door de warmte van je huid of handen zal de geur van de roos vrijkomen.
Je kunt de rozenkralen combineren met andere kralen om overgangen te markeren. Knoopjes gelegd na elke kraal zorgen er voor dat je niet meer dan één kraal verliest mocht de ketting breken. Mogelijkheden te over dus gebruik je fantasie zodat het een zeer persoonlijk item wordt en het daarmee kracht geeft.

Er bestaan heel veel recepten voor het maken van rozenkralen. Het is een kwestie van uitproberen. Ik beperk me tot het recept wat ik zelf heb gebruikt.

Benodigdheden: ± 30 rozen die geuren en 100 ml rozenwater
Snijdt de blaadjes fijn en wrijf ze tot pulp in een vijzel. Hoe fijner de pulp hoe beter het eindresultaat. Doe de pulp in een pan en voeg het rozenwater toe. Vul eventueel aan met water totdat de pulp net onder water staat. Laat het geheel afgedekt zachtjes enkele uren sudderen. Zorg dat het geheel niet droog kookt. Roer regelmatig en voeg zonodig water toe. Je hele huis zal naar rozen gaan ruiken! Laat het geheel uitlekken in een koffiefilter en vorm van de pasta kralen ter grootte van een knikker. Beoordeel of het geheel stevig genoeg is om aan een ijzerdraadje te rijgen of wacht anders 24 uur. De kralen moeten regelmatig gedraaid worden om hun vorm te behouden en niet vast te plakken aan het draad. Als het weer erg vochtig is kun je besluiten om het drogingproces wat te versnellen door de kralen enkele uren in een oven te leggen op de allerlaagste stand (30 á 40 graden). Zo voorkom je dat de kralen gaan schimmelen. In totaal zal het twee weken duren voordat de kralen volledig droog zijn. Ze zullen krimpen tot de helft van het oorspronkelijke formaat en een rimpelig uiterlijk hebben. Met een fijn schuurpapiertje kun je de ruwe randen weghalen. Bewaar je kralen als je ze niet gebruikt in een afgesloten doosje om de geur zo lang mogelijk te behouden. Met enkele druppels etherische olie van de roos kun je de geur weer versterken.
Houd er rekening mee dat de rozenpulp enorm afgeeft en dat de vlekken bijna niet meer te verwijderen zijn. Pas je kleding en gebruiksmateriaal hier op aan. Succes!

Van paddestenen en kikkerbotten

De pad en de kikker zijn door de eeuwen heen vaak geassocieerd met de duivel, toverkrachten, magie en hekserij. Waarom eigenlijk? Een blik op de pad geeft al een hint: hij heeft zijn uiterlijk niet mee. De gelijkenis met dat wat als de duivel werd voorgesteld is makkelijk te herkennen. In de bulten achter zijn oren werden de horens gezien. En, zo was de veronderstelling, dat wat lelijk was moest ook wel slecht zijn. De transformatie van kikkervisje tot amfibie prikkelde de fantasie en riep verwondering op: want hoe was het mogelijk dat een dier eerst kon leven in het water en daarna op het land? Deze transformatiekracht zien we trouwens terug in het sprookje van de prinses die de kikker kust waarna hij in een knappe prins veranderd. In studies naar de verborgen boodschap, die in elk sprookje te vinden is, werd geopperd dat de kikker in dit sprookje de mannelijkheid symboliseert en zo de vrouw wilde voorbereiden op de transformatie van die mannelijkheid.
Het feit dat padden in droge tijden zich ingraven en maanden kunnen overleven zonder enig voedsel riep associaties op van de onderwereld, de dood en hernieuwd leven.
De krachten die in de pad of kikker zouden schuilen waren dan ook dualistisch van aard.
Goed en slecht, mannelijk en vrouwelijk, liefde en haat, ziekte en gezondheid.
Door zijn connectie met water werd er gedacht dat hij regen op kon roepen en als een pad of kikker je pad kruiste kon je er zeker van zijn dat er vers water in de buurt moest zijn. Daar water het begin is van al het leven werd hij ook als symbool van vruchtbaarheid gezien. In het oude Europa werden beeldjes van de kikker of de pad op heilige plaatsen geofferd door vrouwen die een kinderwens hadden.

Padden werden als een waardevol medicijn gezien. Er waren zelfs speciale paddendokters. Delen van het dier werden in zijde gelegd en als amulet om de hals gedragen om ziekten zoals reuma te verdrijven. Als de patiënt niet onwel werd van de handeling zou het amulet succesvol zijn. Of het dier werd verbrand en het poeder diende als basis voor een medicijn tegen de pest. Spugen in de bek van het dier zou je van astma verlossen.

Kikkers en padden werden gebruikt in voodooachtige praktijken, maar ook om de liefde van je leven voor je te winnen. Hiertoe diende je een pad te vangen en te doden. Het botje dat de vorm had van een sleutel moest in het geheim vastgemaakt worden aan de jas van de gewenste partner met de volgende spreuk:

I do not want to hurt this frog,
But my true lovers heart to turn,
Wishing that he/she no rest may find,
Till he/she come to me and speak his/her mind.

In het bezit van een specifiek paddenbotje zou je dieren naar je hand kunnen zetten.
Het ritueel om zo’n botje te verkrijgen en het gebruik ervan was een diep verankerd onder de paardentemmers in Engeland tot halverwege de 20ste eeuw. Het ritueel werd al door Pliny beschreven en gaat als volgt:
Zoek een pad met een gele ring om zijn nek. Wikkel het in een witte doek en begraaf het in een mierenhoop totdat al het vlees er af is gegeten. Werp met volle maan de beenderen in een stromende beek. Je mocht ze niet uit het oog verliezen, anders ging de duivel er met de krachten vandoor. Het bot wat bleef drijven en opwaarts dreef was het bot met magische krachten, welke je de macht gaf over mens en dier.
Het ritueel gold als initiatie van de ambacht als paardenfluisteraar en met het bot had je compleet controle over het paard. Het botje werd vaak overgedragen van generatie op generatie. De zogenaamde Toadmen, zoals deze paardentemmers werden genoemd genoten behoorlijk aanzien.
Het bot ritueel werd ook gebruikt als initiatieritueel onder de heksen. Om padden aan zich te binden als familiair woonden zij een kerkdienst bij maar hielden de hostie achter. Deze werd gevoerd aan de eerste pad die ze tegenkwamen. Ook dit was een onderdeel van een initiatieritueel.

In de kop van een oude pad zou een magische steen zitten. De steen, beschreven door Pliny als bruin tot geel met een blauwe vlek in het midden, bol van boven en hol van onderen, zou je beschermen tegen vergiftiging. In de buurt van vergif zou het warm worden. De steen diende bemachtigd te worden voordat de pad zou overlijden. Maar als je hem op een rode stof zou plaatsen zou hij hem vanzelf uitspugen. Je moest wel snel zijn, want de pad zou hem direct weer opeten. Een leerling van Pliny heeft tevergeefs bij de pad gewaakt, er kwam geen steen. Een ander heeft de pad ontleed en kwam tot de conclusie dat zich er geen steen bevond, maar dat het dak van de schedel als versteend was en aan de beschrijving voldeed. De paddensteen als amulet werd als zeer waardevol beschouwd, daar het je ultiem geluk en blijheid zou schenken. Het meest geschikt geacht als het gedragen werd in een ring. Een ring uit de 14de eeuw zou een paddensteen bevatten, maar het blijkt om een gefossiliseerd bot van een vis te gaan.
Of de steen werkelijk bestaat blijft dus een mysterie. Andere namen voor deze steen zijn: Bufoniet, Lapis Bufonis, Batrachites en Crapaudine.

Padden en kikkers werden als ideale familiaren of imps gezien. De dieren fungeerde als boodschappers, boden hulp bij magische praktijken en met hun aanwezigheid deelden zij hun krachten met de heks. Er werd goed voor hen gezorgd. Ze werden gewijd met water en gekleed in fluweel. Zij vergezelden de heks naar de sabbat. Je moest dan ook uiterst voorzichtig zijn als je een pad tegen kwam. Want als de pad door jouw toedoen gewond raakte of overleed riep je de vloek van de heks op je af. Veel padden scheiden een gif af als ze in gevaar zijn. Deze secretie heeft hallucinogene eigenschappen en werd volgens overlevering gebruikt in de vliegzalf van de heks. Gemengd met sap van een distel zou het de heks onzichtbaar maken.

Veel van deze rituelen zijn niet meer van deze tijd. Het doden van een dier voor het toepassen van magie is in mijn ogen niet gepast. Maar de mystiek rond deze dieren blijft. Hij is het totemdier van de metamorfose en transformatie. Symbool voor de ontwikkeling van je creatieve krachten. Hij inspireert tot het bewandelen van nieuwe paden, leert je te springen van het ene bewustzijn naar het andere en laat je zien hoe je onzichtbaar kan zijn. Padden corresponderen met aarde en Saturnus energie, kikkers met water en Maan energie. De meest bekende pad is Touchwood, de familiar van Catweazle.